Nitelikli bir okul öncesi eğitim programı tüm çocukların gelişim alanlarını desteklerken, gelişim alanlarındaki yetersizliklerini de belirleyerek erken müdahale yöntemlerinin uygulanmasına imkan tanımaktadır. Eğitim programı normal gelişim gösteren çocukların eğitimini desteklerken, özel gereksinimli çocukların eğitimini de kapsayacak uyarlamalara yer vermelidir. Okul öncesi eğitimi alan çocukların zengin öğrenme ortamında tüm gelişim alanlarının desteklenmesi kaliteli bir okul öncesi eğitim programı ile mümkündür. Bu bakımdan, okul öncesi eğitimde uygulanacak olan eğitim programı büyük bir öneme sahiptir. Okul öncesi eğitim kurumunda çalışan eğitim elemanlarının eğitim programlarını ve eğitim standartlarını çocukların bireysel olarak tanınması, programın uygulanması, eğitim ortamının yaratılması ve değerlendirilmesi boyutunda iyi anlaması ve programa hakim olması gerekmektedir. Bu çalışma ile ABD ve Finlandiya’da uygulanan okul öncesi eğitim programlarının incelenmesi ve Türkiye’de uygulanan MEB 2013 okul öncesi eğitim programı ile karşılaştırılması, Türkiye’de uygulanan programın yetersizliklerinin belirlenmesi ve iyileştirilmesine yönelik önlemler alınması için yol gösterici olması hedeflenmiştir. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinde en sık kullanılan döküman analizi kullanılmıştır. Bulgular sonucunda Türkiye’de uygulanmakta olan MEB 2013 Okul Öncesi Eğitim Programı’nın ABD’de uygulanan EÇEB standartları ve Finlandiya’da uygulanan okul öncesi eğitim programı arasında benzerlikler ve farklılıklar bulunduğu belirlenmiştir. Ülkelerin okul öncesi eğitim programları tüm çocuklara eğitimde eşit imkanlar sunması, esnek yapıda olması ve özel gereksinimli çocuklar için uyarlamalara yer vermesi bakımından benzerlikler göstermektedir. ABD’de merkezi çapta bir eğitim programı bulunmaması, Finlandiya’da genel olarak eğitim ve bakımın birleştirildiği “Educare” programının ağırlıklı olarak kullanılması ve Türkiye’de merkezi bir eğitim programının uygulanması programlar arasında belirlenen belirgin farklılıklar arasında yer almaktadır.

Felsefe, sorgulama ve merak üzerine temellenen, yapısı itibariyle insanların asırlardır “bilme” arzusunu karşılayan bir alan olmuştur. İnsan bilmeyi isteyen ve bu yolda çaba sarf eden bir varlıktır ve bu çaba akılla mümkündür. Felsefe de insanın akıl yoluyla evreni anlamaya ve aydınlatmaya çalışmasıdır. İnsan aklını kullanarak kendisinde bir takım davranış değişikliği oluşturur ki bu da eğitimin kapsamına girer. Bu bağlamda eğitim ve felsefe arasında sıkı bir ilişki olduğu yadsınamaz bir gerçektir. Eğitim dendiğinde birçok filozof doğrudan ya da dolaylı olarak felsefelerini eğitim ile bağdaştırmışlardır. Bunlardan ikisi Sokrates ve Platon’dur. Sokrates ve Platon eğitimi felsefe açısından irdelemişlerdir. Sokrates’in eğitimin ve bilginin gücüne inanması ve bu yolda aklı yüceltmesi, erdemle bilgiyi özdeş kılması, Platon’un ise Sokrates’in bu görüşlerini devam ettirmesi, Nietzsche tarafından eleştirilere maruz kalmalarına neden olmuştur. Sokrates bir ahlâk filozofu olarak ahlâklı bir yaşamın insana mutluluk getireceğini ancak bunun da akılsal bir yolla mümkün olduğunu savunmaktadır. Onun ardılı olan Platon da Sokrates’in görüşlerini desteklemektedir. Bu noktada Nietzsche, insanın sadece akılsal bir varlık olarak ele alınmasına karşı çıkmaktadır. Çünkü Nietzsche’ye göre insanın sadece akıl varlığı olarak ele alınması, onun duygularını bir kenara itmek anlamına gelmektedir. Böylesi bir durum Nietzsche açısından kabul edilemez. İnsan bir akıl varlığı olduğu kadar duygu varlığıdır da. Bu açıdan bakıldığında Sokrates’in “mutluluk=erdem=akıl” bazlı felsefesi Nietzsche için mümkün değildir. Nietzsche’ye göre mutluluk akıldan çok içgüdüyle ilgilidir. Bu noktada Nietzsche’nin Platon’a yönelik eleştirilerinin nedeni de Sokrates’de olduğu gibi, aklın erdemle, erdemin de mutlulukla özdeşleştirilmesine yöneliktir.

Bu çalışmanın amacı Isparta İlinde çeşitli kademelerde görev yapan öğretmenlerin okullarına bağlılık düzeylerinin belirlenmesi ve bu düzeylerin farklı değişkenlere göre incelenmesidir. Bu kapsamda öğretmenlerin okula bağlılık düzeylerinin cinsiyet, öğretmenliği severek yapma, öğretmen olmaktan memnuniyetine, kıdemlerine, kademelerine ve okullarında çalışma süreleri gibi değişkenlerine göre farklılık gösterip göstermediği incelenmiştir. Araştırma grubu 2019-2020 eğitim öğretim yılında Isparta il merkezi ile ilçelerde çeşitli kademelerde görev yapan 380 öğretmenden oluşmuştur. Bu öğretmenlerden 62’sinin anaokulunda, 143’ünün ilkokulda, 100’ünün ortaokulda, 75’inin lisede görev yaptığı görülmektedir. Araştırmanın verileri ‘’Öğretmenler için Örgütsel Bağlılık Ölçeği’’ kullanılarak elde edilmiştir. Araştırma için kullanılan örgütsel bağlılık ölçeği tek boyutludur, 17 maddeden oluşmaktadır. Toplanan verilerin analizinde frekans, ortalama, standart sapma, yüzde, t-testi ve tek yönlü varyans analizleri kullanılmıştır. Araştırmadaki veriler SPSS 22 istatistiksel analiz programında değerlendirilmiştir. Araştırmada elde edilen bulgular şunlardır: Öğretmenlerin okula olan bağlılıkları cinsiyet, mesleğini severek yapma, öğretmen olmaktan memnun olma, kendi okullarında çalışmaktan memnun olma ve görev yaptıkları okul kademesi değişkenlerinde anlamlı farklılık saptanmıştır. Öğretmenlerin kıdemleri ile okullarındaki çalışma süreleri açısından bakıldığında anlamlı bir farklılık görülmemiştir.